Gutka: Manchester City odpada z Realem, czyli historia niepotwierdzonej dominacji

Kto ma piłkę, ten ma problem

Gdyby piłka nożna była tak logiczna jak matematyka, to w zasadzie Real Madryt nie powinien mieć do Manchesteru City żadnego podjazdu w rewanżu. O ile pierwszy mecz był wyrównany i obie drużyny stworzyły piłkarski spektakl, o tyle na Etihad Stadium gospodarze od początku narzucili swoje warunki, a Królewscy włączyli tryb przetrwania. Koniec końców mistrzowie Anglii oddali aż 34 strzały, byli przy piłce przez prawie dwie trzecie czasu i wykonywali 18 rzutów rożnych, a Real zatrzymał się na ośmiu próbach, z czego ostatnia celna miała miejsce w dwunastej minucie spotkania, a jedyny rzut rożny mieli w dogrywce. W futbolu jednak nie grają suche liczby, a cały ten dwumecz wydaje się kolejnym potwierdzeniem tego, jak ważną rolę odgrywa psychika i to, kto zachowa zimną krew.

To Manchester City przez większość rewanżu dominował, jednak mimo tego to on musiał odrabiać straty. We wspomnianej dwunastej minucie Real ruszał z kontrą, piłka przeszła do Rodrygo po nieudanej interwencji Kyle’a Walkera, jego pierwszy strzał odbił Ederson, ale przy dobitce nie miał już szans. Można było zacierać ręce na powtórkę sprzed tygodnia i kolejny thriller pełen goli, jednak tym razem wyrachowanie wzięło górę nad fantazją.

Od bramki na 1:0 widać było, że Real chce tylko wybronić wynik. Niczym w słynnej mantrze Jose Mourinho, że na boisku problem ma ta drużyna, która jest przy piłce, oddał zupełnie świadomie pole Manchesterowi City i przyjmował ciosy. W drugiej połowie zespół Carlo Ancelottiego był przy piłce przez 28% czasu, wszedł w pole karne rywali dwa razy i oddał jeden strzał, a mimo tego prawie udało mu się wygrać po 180 minutach. Gdyby nie błąd Antonio Rüdigera na kwadrans przed końcem meczu, kiedy został nabity po dośrodkowaniu Jeremy’ego Doku i umożliwił strzał Kevinowi De Bruyne, Real nie potrzebowałby dogrywki i rzutów karnych, by wejść do półfinału.

Kolejne zniknięcie Haalanda

To był moment, kiedy przewaga psychologiczna była po stronie City. Anglicy mocno starali się o tę bramkę i mieli jeszcze sporo czasu do ostatniego gwizdka, by wyjść na prowadzenie. Nie udało im się i doszło do dogrywki i wtedy Pep Guardiola nieco zaskoczył, zdejmując z boiska Erlinga Haalanda.

Zmiana nie była dziwna dlatego, że Norweg grał dobrze. Wręcz przeciwnie – miał z Rüdigerem duże problemy. Oddał pięć strzałów, raz trafił w poprzeczkę i raz jego próbę zatrzymał kapitalny tego dnia Andrij Łunin, ale poza tym pudłował. Mimo tego widać było, że ataki Manchesteru City są nastawione pod Haalanda, o czym świadczyła cała masa dośrodkowań. Guardiola musiał jednak czuć, że to droga donikąd. Zdjął go, wpuścił Juliana Alvareza i w dogrywce znów można było dojść do wniosku, że City lepiej czuje się bez Norwega na boisku.

Jego bilans z Realem w tym dwumeczu to dwa strzały celne, zero goli i zero asyst, a w karierze z tym rywalem nie trafił do siatki jeszcze nigdy. Zwolennicy teorii, że Haaland znęca się nad słabymi drużynami i gaśnie przeciwko wielkim, dostali kolejne paliwo dla swoich argumentów.

Erling Haaland against Real Madrid over the two games:

190 minutes
2 shots on target
0 goals
0 assists pic.twitter.com/H44bUJGx6m

— Football on TNT Sports (@footballontnt) April 17, 2024

Zagadkowe zmiany

Zejście Haalanda to jednak ten moment, do którego być może będzie się po tym dwumeczu wracać. Przecież to on jest podstawowym wykonawcą rzutów karnych w Manchesterze City, a w serii jedenastek go zabrakło. Guardiola zdjął też De Bruyne. Belg w karierze wykonywał jedenaście karnych i spudłował tylko dwa. Norweg mylił się ledwie pięć razy w 47 podejściach do próby z jedenastu metrów. Zamiast nich, karne strzelali Bernardo Silva, Mateo Kovacić, który nigdy (!) nie podchodził do karnego w karierze klubowej, a także Ederson. Bramkarz City akurat swoją jedenastkę wykorzystał, za to Portugalczyk niczym trener bramkarzy na rozgrzewce podał piłkę w koszyczek Łunina, a Chorwat chybił.

Guardioli w przeszłości po odpadnięciach z Ligi Mistrzów zarzucono to, że lubił przekombinować ze swoimi decyzjami i teraz można postawić mu podobny zarzut. Rzecz jednak w tym, że tego dwumeczu nie powinny nawet rozstrzygać karne, a po spotkaniu przyznał na konferencji, że De Bruyne i Haaland byli wycieńczeni i sami prosili o zmiany. Jeśli już coś zarzucać menedżerowi Manchesteru City, to na przykład to, że za długo trzymał na boisku Haalanda albo to, że w środku pola od początku wsparcia nie miał Rodri, przez co tracił dużo sił na zatrzymywanie kontr Realu, a za rzadko pociągał sznurki w ofensywie. Z drugiej strony – dobrze zareagował, wpuszczając Doku.

Stracone sny o potrójnej koronie

W trudnych momentach i w samych rzutach karnych wyszła odporność Realu na niepowodzenia i charakter, który przeprowadzał ich już przez tak wiele rund w Europie. Ale kibice Manchesteru City będą po latach snuli opowieści o tym, jak ich zespół nie umiał potwierdzić dominacji i zmarnował historyczną szansę nie tylko na obronę trofeum w Lidze Mistrzów, a być może nawet potrójnej korony sprzed roku.

– Zrobiliśmy wszystko, co się da, by przejść dalej. Porażka w taki sposób niezwykle boli, choć to porażka z rodzaju tych pięknych. Stworzyliśmy masę okazji, ale w piłce chodzi o zdobywanie bramek i w rzutach karnych piłkarze Realu nam to udowodnili. Jednak sam nasz występ był rewelacyjny – mówił po meczu Guardiola.

The Citizens będą starali się szybko wrócić do rytmu i szansa nadejdzie szybko. Już w sobotę zagrają z Chelsea w półfinale FA Cup, a w Premier League po niedzielnych porażkach Liverpoolu i Arsenalu są na pole position w wyścigu o czwarte z rzędu mistrzostwo Anglii. Tej sztuki nie dokonał żaden klub w historii ligi – nie tylko pod szyldem Premier League, lecz w ogóle od 1888 roku – i Guardiola przez cały sezon sugerował, że to byłoby największe osiągnięcie, jednak wydawało się też, że ma szansę po raz pierwszy w karierze wygrać dwie LM z rzędu. Nie udało mu się to z Barceloną i Bayernem, a teraz marzenia zabrał mu Real i to po występie, który wyglądał jak żywcem wyjęty z podręcznika Jose Mourinho prowadzącego Inter w 2010 roku.